Werk bezoek Nepal februari 2017
Dit keer is doe ik mijn werkbezoek in aanwezigheid van mijn partner Aart van Overmeir en is ons 5 weekse bezoek aan de projecten in Nepal een onderdeel van een grote reis door meerdere Aziatische landen.

Het Lepradorp Lipikot
De 2e dag in Nepal is gereserveerd voor een bezoek aan Lipikot het kleine dorpje bewoond door 50 Nepalese mensen die Lepra hebben gehad en daar tot nu toe gevolgen van ondervinden. Zij wonen daar met hun gezinnen. Het dorpje ligt er nog net zo bij als dat het na de aardbeving is gevonden. Met het verschil dat tussen de ingestorte huizen nu half ronde vertinde ijzeren koepels staan waar in gewoond wordt. Inmiddels gaan deze roesten en lekken en is het er niet aangenaam in de koude winters en de hete zomers van Nepal en niet te vergeten in de moezon.
Het geld dat de overheid heeft gekregen voor de herbouw van de door de aardbeving geteisterde huizen, bereikt echter dit dorpje niet. Om voor een bepaald bedrag in aanmerking te komen moet men een eigendomsverklaring van de grond kunnen overleggen en dat bezit men niet. De grond is eigendom van de stichting Shanti. Dit is een Duits iniatief die veel doet en heeft gedaan voor deze groepering, die vaak als onaanraakbaren worden gezien in de Nepalese samenleving.
Deze stichting heeft tot nu toe ook nog geen bronnen aan kunnen boren om de herbouw te kunnen financieren.
De overblijfselen van de ingestorte Freie Walfdorff schule zijn nu opgeruimd. De muren van het kindertehuis voor dubbel gehandicapte kinderen staan er nog maar zullen ook weggehaald worden. Het is een deerniswekkend gezicht en ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Gelukkig hebben de schoolkinderen en de gehandicapte kinderen een onderkomen gevonden in het hoofdgebouw van Shanti bij alle andere activiteiten die zij doet voor de Lepra mensen en andere allerarmste en vergeten mensen uit de Nepalese samenleving.
Wij willen heel graag met Shanti samenwerken maar op de een of ander manier ging het in contact treden met de eigenaren van het project moeizaam.
Ik doe opnieuw een poging en krijg via de mensen van de NLAWA (Nepali Lepra Affected Welfare Association) waar we al jaren met samengewerken bij de projecten in Lipikot, contact met de NGO Shanti Sewa Griha. Deze NGO opereert ten gunste van de Lepra mensen en beweegt zich binnen de projecten die de Duitse Shanti heeft opgezet. ( de naam Shanti geeft soms wat verwarring omdat beide deze naam bezigen).
Hieronder een impressie van de vergadering waar we bij waren in aanwezigheid met onze NLAWA vrienden Tara en Dipak.

We hebben Shanti Sewa Grihat hun plannen eerst laten vertellen. Dit blijken de zelfde plannen als vorig jaar te zijn al lijkt het een beetje concreter te worden in hun visie.
Ze willen beginnen met 5 families als groep te plaatsen in een omgeving waar ze vandaan komen op vrijwilige basis en hen grond, huis en inkomen te geven en hun kinderen te laten studeren dankzij een speciaal fonds. Deze aantrekkeljke toekomst moet hen over de schreef trekken Lipikot te verlaten. Voorts zal er op de plek waar de mensen wonen een awarnessprogram moeten worden uitgezet en moeten de mensen begeleid worden om zelf voorzienend te worden.
Een prachtig plan maar in 2 jaar is er nog niets gebeurd en hoelang moet de rest van de gemeenschap nog in die lekkende koude tinnen garages wonen in een omgeving met kapotte huizen, vroeg ik me af.
Of de Stichting Sarangkot 10.000 euro op korte termijn zou willen toezeggen om de huizen die nu kapot zijn op te bouwen met de materialen die nu voorhanden is, door de mensen zelf geconstrueerd met daarnaast nieuwe materialen die ze zowel tijdelijk als aardbeving bestendig maken.
Lipikot zou dan binnen een jaar of 10 leeg kunnen zijn en langzamerhand weer zeer tijdelijke bewoners kunnen krijgen die daar de geplande therapieen zouden kunnen krijgen. Want Shanti Sewa Gria wil niet dat het terrein verkocht wordt maar dat er andere diensten gevestigd worden die ten bate van de Leprosy affected community wordt ingezet. Mensen die echt niet willen verhuizen zouden op de duur opgenomen moeten worden in het grote huis waar nu alles geconcentreerd is. Geen aanlokkelijk vooruitzicht lijkt mij. Alle reden om voor andere opties te kiezen.
SSG heeft haar best gedaan om mij te overtuigen dat zij niet in staat zijn om al die 50 gezinnen met soms gezonde partners en gezonde kinderen, nog 25 jaar kunnen onderhouden. En dat lijkt mij ook zonneklaar. Bovendien is dat niet wenselijk en nodig nu Lepra zo goed te behandelen is in een vroeg stadium en er meer begrip en acceptatie in de samenleving hoewel daar ook nog heel hard aan gewerkt moet worden en de rehabilitaties heel goed gevolgd moeten worden. Ik weet niet of SSG hiervoor de juiste club is. IK ZIE NLAWA dit eerder succesvol doen dan deze club met zo weinig daadkracht.

Om iets te kunnen bereiken op dit gebied zullen we uiteindelijk met de eigenaar van dit project, het Duitse Shanti kontact moeten krijgen en met hen samenwerken. Er is inmiddels schriftelijk contact geweest wat hopelijkl gecontinueerd zal worden met een bezoek aan onze vergadering. We wachten af en proberen het contact te krijgen.

Na de vergadering krijgen we een rondleiding en bezoeken alle projecten die Shanti onder haar hoede heeft. De polikliniek waar de Lepra patiënten hun behandeling krijgen, de opgenomen zeer zwaar gehandicapte kinderen en de oude mensen met Lepra, de Vrije school en het handicraft project waar geweven, genaaid en gelast wordt en nog veel meer dingen gemaakt worden die Fair Traid verkocht worden in Duitsland.
Daarna rijden we in de schoolbus met de kinderen mee naar huis. Bijna een uur lang hobbelt de bus door het drukke verkeer van Kathmandu. De kleintjes knikkebollen, moe na een lange dag op school op de Vrije school.

De afgelopen periode hebben we een paar gezinnen die door Lepra geteisterd zijn geholpen bij de wederopbouw van hun door de aardbeving vernielde huizen. We hebben het huis van Mitho Rana, een jonge vrouw en haar gezin geïnaugureerd met het doorknippen van een lintje en het eten van Dahl bat tarkari en konden met eigen ogen zien hoe blij ze hier mee is. Een gelukkige bijkomstigheid is dat haar man die haar verstoten had vanwege het feit dat ze Lepra heeft, door de goede voorlichting die NLAWA geeft betreft de ziekte Lepra, weer bij haar en de kinderen woont.
Ook het huis van Tara ziet er heel goed uit. Hier zijn we uiteindelijk bijgesprongen om cement te betalen zodat het huis voltooid kon worden. Het zijn beide functionele en solide woningen geworden die een volgende aardbeving kunnen doorstaan.

2 weken voor ons bezoek aan Lipikot zijn aan alle gezinnen van het dorp gasflessen en gastoestellen uitgedeeld. Dit project gesponsord door de Zutphense Hand is erg dankbaar ontvangen. Dit maakt het leven van met name de vrouwen van het Lepradorpje zoveel gemakkelijker. Zij hoeven nu niet meer in weer en wind dagelijks uit te gaan en hout te zoeken in het bos waar het hout steeds schaarser wordt en zij gemakkelijk beschadigingen oplopen aan hun door Lepra aangetaste extremiteiten.
Bij ons eerste bezoek aan Lipikot waren veel inwoners aanwezig om ons te bedanken voor wat we daar tot nu toe gedaan hebben. En dat gaat altijd gepaard met veel bloemen en shawls voor Good Luck.

Sarangkot en omgeving
In de omgeving van Sarangkot bekijken we eerst het waterproject in de sloppenwijk van Pokhara. Het zo genaamde Simultunda project. We hebben daar een jaar of 5 geleden een watertank gebouwd die tot nu toe uitstekende dienst heeft gedaan. De bronheeft tot nu toe voldoende water verzorgt voor de bevolking. Het water wordt opgepompt door een elektromotor omdat de bron beneden bij de rivier ligt. De elektromotor vertoont echter veel problemen en de herhaaldelijke reparatie daarvan heeft het fonds dat de bewoners ingesteld hebben, opgesnoept. Zij hebben nu een voorstel ingediend om een nieuwe elektromotor aan te kunnen schaffen. Daarnaast heeft de beschermmuur rond te watertank een tik meegekregen van de bewegingen in de aarde en is ingestort. Deze zal ook vernieuwd moeten worden om de tank te kunnen blijven beschermen.
De watertanks die we in Phurse Khola en Dobate hebben gebouwd doen nog steeds goede dienst na al die jaren en worden heel goed onderhouden.
Bij de Kalikaschool moet er wat onderhoud gepleegd worden aan de watertank. Ons NGO lid Sovit die ons begeleid op onze tocht, zal hen daar op attenderen.
Vanuit een ander naburig dorpje komt de vraag of we ook daar een watertank kunnen bouwen. Hiervoor moet in elk geval duidelijk zijn of de bron voldoende water geeft. Sovit gaat dit onderzoeken. De jonge vrouw die het watercommittee voor zit, zal een verantwoording schrijven. Dit water committee haalt elke maand per huishouding 200 nepali roepie op. Dit is echter onvoldoende om zelf een watertank te kunnen bouwen maar ze zijn wel in staat om onderhoud te plegen aan de nieuw te bouwen tank. Het meewerken aan het bouwen van de tank lijkt vanzelfsprekend te zijn.
Sovit zal een projectvoorstel indienen.

In Sarangkot zelf.
Onze school, de Shree Sarasvati school blijkt sinds een paar maanden gesloten te zijn. Het enige kind dat nog naar school ging wilde ook niet meer. De leraren zijn verdeeld over andere overheidsscholen. Maar….niet iedereen wil dit zomaar laten gebeuren. Ik vang de signalen op en ga aan de slag. Hieronder een stukje uit mijn brief naar Joost:
In Sarangkot borrelt het op een hele goede manier. Mijn komst heeft de zaak op scherp gezet. Afgelopen vrijdag een meeting gehad op de SSS van meer dan 60 mensen die willen dat de SSS een doorstart gaat maken waaronder enthousiaste en kritische ouders. Om een lang verhaal kort te maken; onder voorzitterschap van Ram Chandra een van de oprichters van Quality for life, is een tijdelijk committee geformeerd van 8 mensen die onderzoek gaan doen naar de mening van potentiele ouders en die gaan kijken wat de moeilijkheden zijn om een Communityschool te gaan formeren met Engels medium waarbij de overheid ook betrokken wordt. Een soort mengvorm van Boarding en Overheid school.
Het onderwijs moet Totaal onderwijs zijn
Niet alleen ” reading writing en kopieergedrag”, zoals men in Sarangkot zegt. De manier van leren moet van deze tijd zijn. Men heeft hier best ideetjes over.
De ouders zijn degenen die aangeven welke vorm van onderwijs zij willen. De leraren voeren dit uit.
Men hoopt dat in het nieuwe schooljaar dus over 3 maanden gestart kan worden met tenminste 1 klas, liefst 2 zodat de jongste kinderen niet elke dag een uur heen en anderhalf uur terug naar en van school te hoeven lopen in weer en wind. Er wordt gedacht dit aan de Dagcare te koppelen van Quality of life. Dit geeft de garantie van goed management. De oude leraren mogen onder geen beding terug komen. Uit alles blijkt dat de ouders daar geen vertrouwen meer in hebben en zij ook een van de redenen zijn dat de kinderen uitgeweken zijn naar andere scholen. Behalve dat is ook de houding van de regering betreft hun inzet op onderwijs hier debet aan.

Inmiddels thuis gekomen is men in Sarangkot door gegaan met de ingeslagen weg betreft de heropening van de SSS.
Men is voortvarend te werk gegaan en er is geprobeerd met 2 klassen te starten. In elk geval zal over een paar weken in het daar zo genaamde nieuwe acadenische jaar, een eerste klas starten met 15 kinderen. Of er een tweede klas kan starten is nog de vraag. Er zijn 2 onderwijzeressen aangetrokken die door ouders en Quality of life betaald gaan worden. Stichting Sarangkot wil helpen om lesmaterialen aan te schaffen.
De weg naar het oprichten en managen van een nieuwe school is vol voetangels en klemmen maar er zijn een aantal ouders die er echt voor willen gaan. Dat geeft vertrouwen. Coaching vanuit hier wordt erg gewaardeerd en is op beperkte schaal mogelijk. In elk geval is er een heel goed contact met een van de initiatiefnemers die vrijmoedig zijn zorgen deelt.

Het Bijenproject en de vrouwen van Sarangkot.
De vrouwen groep heeft weer een boost gekregen en gaat voor de derde keer met volle moed verder met nieuwe regels. Hopelijk is 3 keer scheepsrecht . De vrouwen die zeggen echt wat te willen, waren aanwezig. De voorzitter die het afgelopen jaren wat af heeft laten weten heeft haar baan als lerares opgezegd en geeft aan nu wel tijd te kunnen besteden aan het werk voor de NGO. Alle aanwezige vrouwen gaan daar mee akkoord en hopelijk is er volgend jaar een goed lopend project en is er veel honing in Sarangkot.

Het grote Kaski Sarangkot waterproject.
Bij dit project opgezet door Waterproject Nepal uit Nijmegen en onder anderen gesponsord door Wilde Ganzen en deels uitgevoerd door Nepal Trust en de regering van Nepal, zijn we de afgelopen jaren aangehaakt en hebben tot nu € 15000 euro betaald in de hoop hiermee de waterproblemen in het hoogste deel van Sarangkot op te lossen. In gesprekken met deelnemende partijen blijkt dit een zeer omvangrijk project te zijn waar ook uit allerlei hoeken problemen opgedoken zijn en zullen opduiken maar wat toch wel tot een goed einde zal komen met wat geduld. Als er over een paar maanden weer geld van de overheid komt lijkt het er op dat Sarangkot water zal gaan krijgen van dit grote waterproject. Ambitieuze plannen om elk huishouden de toegang te verschaffen tot water middels een kraan en een watermeter te gaan exploiteren die toegankelijk is met een App, zijn aan het opborrelen. Na volgend jaar zal duidelijk zijn of het geld dat vanuit Nederland is gekomen, toereikend is om het project naar tevredenheid af te ronden

De bibliotheek.
Het afgelopen jaar was het laatste jaar waarin we ons actief hebben opgesteld door het bekostigen van het salaris van de bibliotheekcaris. De gemeenschap moet het nu zelf doen. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig maar men wil niet dat de bibliotheek gesloten gaat worden en er gaan stemmen op om het op vrijwilligers te laten draaien.
Het onderhoud van het totale gebouw moet door de deelnemers van de Youthclub worden gedaan. Zij maken er veel gebruik van. Ook wordt het gebouw gebruikt door andere organisaties en worden er bijvoorbeeld tourisme management cursussen gegeven.

Het vuilnisophaal project
Dit project waar we de afgelopen jaren veel aandacht aan hebben gegeven is inmiddels achterhaald. Sinds Sarangkot is opgegaan in het de stad Pokhara en als het ware een wijk geworden is van Pokhara en er toegangswegen zijn gemaakt en er dus een vuilniswagen kan komen, is dit probleem van de baan.

Campusfund.
Dan zijn er nog de 2 studenten waarvan we een gedeelte van hun studie bekostigen. Het ziet er naar uit dat de jongste dame in september haar bachelor examen gaat halen en een baan als Engelse lerares kan gaan zoeken en vandaar uit haar master opleiding zelf kan gaan bekostigen. Haar zus heeft na nu nog een jaar nodig om haar studie af te ronden. Hierna kan ze een baan gaan zoeken in de commerciële wereld of gaan werken als basisschool lerares wat ze eigenlijk liever wil.
Voor iedereen is nu duidelijk dat we stoppen met dit project en moeten we nieuwe aanvragen hiervoor wijzen.

Wij kijken terug op een fijne tijd in Nepal waar het weer “thuis komen” was.
Een Nepal dat volop in verandering is. Het lijkt of er overal gebouwd wordt en dat heel Nepal op de schop is. Centrale waterzieningen, wegen,huizen en hotels. Soms herken je de plekken die zo bekend waren nauwelijks meer. Sarangkot gaat mee in de vaart der volkeren en wordt overspoelt door 1 dags toeristen die er Paragliden, in de Zippflyer in 3 minuten van 1500 naar 800 meter naar beneden suizen en de tempeltoeristen die straks de grootste tempel van Nepal in Sarangkot kunnen bezoeken. En straks is er een kabelbaan vanaf het meer in Pokhara die de toeristen naar Sarangkot brengt. Maar ik betwijfel of de gewone mensen in Sarangkot daar zoveel beter van worden. Het lijkt er nu nog niet op. De gewone guesthouses zijn voor 10% gevuld maar er worden er weer veel bijgebouwd. De spoeling is dun.
Voorlopig blijven wij op bescheiden manier aanwezig in Sarangkot om de projecten die we zijn aangegaan te volgen en waar nodig te ondersteunen.

Janny van der Veen